name-ceremonie

Bunjaidu name-ceremonie


Wat een dag, we waren naar bunjaidu. Het dorpje boven de rivier waar de familie Manneh woont.Dad Manneh kreeg er weer een zoon bij. Wij,maar ook llamin en zijn broers zijn de tel kwijt hoeveel kinderen hij nu heeft ,maar het for sure boven de 20.
We namen gelijk 10 sinaasappelbomen mee en verf voor de toiletten bij het schooltje en voor de watchmenshouse bij de tuin, 2 projecten van ons. Vele handen maken het mogelijk omdat te doen,immers Jaw, Adam,Lolo, Mohammed en Musa gingen mee.
We gaan vaker ,dus als de ferry klaar ligt stappen we daar op, anders met de kleine bootjes.
Er kwam een ferry aan, maar liet geen passagiers toe, waarom????
Dus al het zware spul werd gedragen naar de kleine bootjes. Daar aangekomen krijg je hulp van “sjouwers”is een vak hier,die nemen het van je over. Ze sjouwen ons ook in de boot, ze lopen met mij op hun nek een meter hoog door het water.Dan is het wachten tot de boot vol is....dat duurde even, 3 kwartier. De bootman bleef maar mensen en spullen laden (lees meer inkomen).We zagen de ferry vertrekken en wij zaten daar nog.!!!
Er onstond ook geroezemoes in het Afrikaans, de mensen werden ongeduldig, en vonden dat de boot overladen was....Ik geloof ze maar zie het allemaal aan, kan niet meer doen.
Eindelijk vertrokken we , de vaartijd is wel aanzienlijk minder dan met de ferry. 25 Minuten later waren we aan de overkant! Met de plaatselijke taxi gingen we naar Bunjaidu, uiteraard de sinaasappelbomen achter in de bak, en de verf..........Ook kochten we drankjes en een zak rijst, giften voor de name-ceremonie!. Volgeladen kwamen we aan in 2 taxi’s. De taxi’s die hier rijden zijn wel van een ander level als in Nederland, voorbeeld: Ik wil het raam wat sluiten,, de knop daarvoor ontbreekt, de chauffeur heeft een oude kromme schroevendraaier, die krijg ik in mijn handen om dat te doen. Kwestie van een gat zoeken en ronddraaien, dat werkt echt .

De nameceremonie is een familie/dorpsgebeuren, iedereen arriveert op zijn/haar tijd, kan dus de hele dag zijn.............en gaat zitten, binnen bij de moeder en de nieuwe baby zitten vrouwen, de mannen onder de boom en drinken attaja, mierzoete thee die in kleine glaasjes rondgedeeld wordt, steeds 2 tegelijk. Vaak worden kinderen gestuurd om het te geven. Kinderen worden gestuurd en dat is vanzelfsprekend voor hen een ouder iemand kan dat doen.
Bunjaidu is een kinderrijk dorp, volgens mij hebben ze maandelijks zo’n ceremonie, het krioel er , ongelooflijk van de kinderen. Laten wij hier al 5 jaar komen, en vaak meerdere keren, dan begrijp je wel dat het een beetje thuis komen is. Een blijdschap eeen enthousiasme van jong en oud, altijd weer heel er g leuk. Het dorp is een en al zand, groot speelterrein voor de kids. Vandaag waren ze veelal mooi gekleed, het was feest.
Bezoekers geven doorgaans geld aan de moeder, brengen droge koekjes mee en drinken.
Dat wordt weer gedeeld met iedereen.
De vrouwen uit de buurt koken, mannen slachten een geit, dan wordt er buiten gekookt op hout. Je krijgt alles buiten geserveerd, eerst een ontbijt, salade, met kip en brood, sluit je af met water. De lunch was rijst met geit en enkele groenten, het diner was met kip. Het kon niet op. Mensen hebben weinig maar op zo’n dag kan het niet op.



Ongelooflijk hoe ontspannen dit allemaal gebeurd, waar je ook zit of hangt, de schalen eten komen naar je toe. Je eet met je handen.
Ik heb nog meer kennis gemaakt met de familie, nichten , neven, leuk om ze te horen en zien. Het is een mooi weerzien voor allemaal. Op het einde komt de muziek, midden in het dorp, de kinderen gaan los, en dansen met een ritmegevoel, zo mooi. De oudere kijken erna. Hoe het vanavond ging weten we niet, wij moeten immer sterug over de rivier.

Dat deden we , met de ferry die lag klaar, verliep voorspoedig, tot midden op de rivier, de moters uitvielen en al het licht. We lagen stil!!!!!!!!!!!!1De wind was koud, brrr,Okay ze kregen een motor aan de gang en we vaarden weer, slakkegangetje.

Na een uur waren we in het pikkedonker Banjul.
Lekker in onze bus terug, onder de Ark van de president door, dit is ook uniek normaal is dat alleen voor de president voorbehouden , maar vanwege de bouw van een parlementsgebouw moet het even zo. De Arch (ark) is compleet verlicht, de straten er naar toe ook en ook zijn er verlichte teksten met gefeliciteerd President, het is de lichtjesroute van Eindhoven op zijn Gambiaans. Onze jongens, lees de gebroeders Manneh waren zwaar onder de indruk....
Ik ga het Laminneke adviseren om als nighttrip te introduceren voor de toeristen...

Dood moe maar heel voldaan groet ik iedereen, Jos bleef thuis en zelfs een uur of wat alleen,dat was voor de jongens moeilijk met hun grote vanzelfsprekende zorg voor hem,
Het is goed gegaan......Laminneke brengt zijn werklui naar de plot, komt dan terug om Jos te helpen en de rest moest vroeg op pad, naar Bunjaidu en Solomon naar school..